DET VAR ein gong ei gammal kone som var ganske velberga, men fælande gjerrig og uvillig av seg. Seint ein ruskete haustkveld kom ein vandringsmann til henne og bad om å få låne hus over natta.
"Nei," sa den gamle kona, "dette er ingen gjestgivargard."
"Ja men kjære søte mor," bad vandringsmannen, "Det er så fælt ver ute. Kan eg ikkje få bli likevel og liggje på golvet i stova?"
"Ja, du få vel få det då, sia du er så einvis," sa den gamle kona.
"Skulle du ikkje også kunne gi meg litt mat, kjære mor?"
"Nei, det er då heilt uråd," sa ho. "Korleis skal eg kunne dele med andre når eg ikkje har noko å ete sjølv?"
"No, det kan vel vere det same," sa vandringsmannen, "berre eg kan få låne ei gryte. Ein spikar har eg sjølv, og den kan ein koke god suppe på."
"Kva for slag? Koke suppe på ein spikar?"
Slikt hadde den gamle kona aldri hørt om. Sia spikarsuppe måtte vere overlag billig mat, blei ho overlag nyfiken på korleis den skulle lagast. Den kunsten ville ho gjerne lære. Ho fór etter gryte og vatn, og vandringsmannen sette gryta på elden, tok ein vanleg tretomsspikar opp av lomma og la den i vatnet.
"Det her skal bli ei god og nærande suppe," sa han, "men om ein hadde litt mjøl og litt gryn i den, skulle den bli mykje betre. Men når det ikkje finst, får ein klare seg likevel."
"Det finst vel noko i huset einkvan stad," sa den gamle kona, og vandringsmannen fekk det han trengte.
Han rørte skikkeleg om i gryta.
"Det her blir ein prektig suppe som ein kan by herrar på," sa han.
"Ja, sei det!"
"Men med litt mjølk blei den enda betre."
"Jaså, seier du det?"
"Ja då, men når det no ikkje finst noko mjølk, får vi greie oss utan."
"Å, for all del, det finst nok litt mjølk," sa den gamle kona og kom med ei bøtte.
Han slo mjølka i gryta, rørte flittig om og sa: "Om vi no hadde litt salt kjøt og nokre gulrøter og poteter å leggje i og litt smør å frese den av med, så skulle det bli ei suppe å by sjølve kongen."
"Å blå kors," sa den gamle kona, "å by sjølve kongen på suppe!"
"Jojo men, men når det no ikkje finst, så."
"Å jo, for den del finst det vel."
Den gamle kona gav han alt han ville ha, og då suppa var ferdig, tok han opp spikaren, stappa den i lomma og baud den gamle kona å smake.
Ho smaka og smatta.
"Var den ikkje god, kanskje?" spurde han.
"Jo heilt framifrå. Tenk at ein kan koke så god suppe på ein spikar. Det er då underleg."
Den gamle kona kunne ikkje rose kokekunsten hans nok. Og då vandringsmannen ville leggje seg til å kvile på golvet, gav ho han heller den beste senga si. Då han skulle gå neste morgon, fekk han ein blank riksdalar i vennegåve.
"Takk og heider!" sa den gamle kona. "No har eg fått lære meg å koke suppe på ein spikar."
"Ja, men det trengs jo noko meir til enn berre spikar," sa vandringsmannen.
Og slik oppstod ordspråket: "Det er ingen kunst å koke suppe på ein spikar om ein berre har noko å jamne den med."